کشاورزی صنعتی

کشاورزی صنعتی به این معناست که به وسیله فناوری‌های جدید، مقدار و کیفیت مواد غذایی مانند میوه‌ها، سبزیجات، گوشت و محصولات لبنی ارتقا پیدا کند. اما در همین راستا مقادیر زیادی زباله و گازهای گلخانه‌ای تولید می‌شود که هوا، آب و خاک را آلوده می‌کند. متاسفانه این سبک از کشاورزی به تغییرات آب و هوایی، از دست دادن تنوع زیستی، انحطاط صخره‌های مرجانی، تخریب زمین و آب، باران اسیدی و جنگل زدایی کمک زیادی می‌کند.

کشاورزی صنعتی

صنعتی شدن کشاورزی به وسیله فناوری‌های جدید مهم است، تا اندازه مزارع بر اساس نیازهای مصرف کننده افزایش پیدا کند. از حشره‌کش‌ها و آفت‌کش‌های شیمیایی برای کنترل ناقلان بیماری و آفات حشرات استفاده می‌کنند. به طوری که کشاورزان برای کنترل علف‌های هرز به جای استفاده از کشت مکانیکی و کار دستی، به علف‌کش‌ها روی می‌آورند که هزینه‌بر است. استفاده از تکنیک‌های کشاورزی صنعتی هزینه‌های تجاری را کاهش می‌دهد. به افزایش تولید غذا کمک می‌کند؛ باعث بهبود اقتصاد محلی و ملی می‌شود؛ توسعه فناوری را تشویق می‌کند و فرصت‌های شغلی جدید ایجاد می‌کند.

اثرات زیست محیطی شیوه های کشاورزی

مقادیر عظیمی از زمین، انرژی و آب در کشاورزی صنعتی برای پرورش حیوانات برای تامین غذا مورد نیاز است که باعث ایجاد مشکلات بسیاری برای حیوانات و افزایش گازهای گلخانه‌ای می‌شود. کودهای کشاورزی، آفت‌کش‌ها، علف‌کش‌ها و حشره‌کش‌هایی که معمولاً استفاده می‌شوند با مسمومیت حاد، سمیت و بیماری‌های مزمن در انسان‌ها ارتباط دارند. آگاهی عمومی از راهبردهای جایگزین برای جلوگیری از استفاده بیش از حد از حشره‌کش‌های شیمیایی، آفت‌کش‌ها، کودها و علف‌کش‌ها به دلیل خطرات بهداشتی و زیست محیطی در بخش کشاورزی ضروری است.

اثرات منفی کشاورزی صنعتی بر محیط زیست

کشاورزی صنعتی علاوه بر انتشار گازهای گلخانه‌ای اثرات سو دیگری نیز دارند، که به مختصر در زیر به آن‌ها اشاره شده است:

• با بیماری های مشترک بین انسان و دام مرتبط است.

پاکسازی جنگل‌ها و کشتن حیات وحش برای ایجاد فضایی برای کشاورزی و انتقال مزارع به مراکز شهری نیز می‌تواند حائل‌های طبیعی را که از انسان در برابر ویروس‌های در حال گردش در میان حیات وحش محافظت می‌کند، نابود کند. بر اساس ارزیابی اخیر (The United Nations Environment Programme)UNEP، افزایش تقاضا برای پروتئین حیوانی، تشدید ناپایدار کشاورزی و تغییرات آب و هوایی از جمله عوامل انسانی موثر بر ظهور بیماری‌های مشترک بین انسان و دام هستند.

• استفاده از آفت‌کش‌ها ممکن است اثرات نامطلوبی بر سلامتی داشته باشد.

حجم زیادی از کودهای شیمیایی و آفت‌کش‌ها برای افزایش عملکرد کشاورزی استفاده می‌شود و انسان‌ها ممکن است از طریق مواد غذایی که مصرف می‌کنند در معرض این آفت‌کش‌های بالقوه سمی قرار گیرند. در نتیجه اثرات نامطلوبی بر سلامتی داشته باشند. ثابت شده است که برخی از آفت‌کش‌ها به‌عنوان مختل‌کننده‌های غدد درون ریز عمل می‌کنند. به طور بالقوه بر عملکرد تولید مثل تأثیر می‌گذارند، سرطان سینه را افزایش می‌دهند، باعث الگوهای رشد غیرطبیعی و تأخیر رشد در کودکان می‌شوند و عملکرد ایمنی را نیز تغییر می‌دهند.

• آب و خاک را آلوده می‌کند و بر سلامت انسان تأثیر می‌گذارد.

کشاورزی نقش عمده‌ای در آلودگی دارد و حجم زیادی از کود، مواد شیمیایی، آنتی‌بیوتیک‌ها و هورمون‌های رشد را در منابع آبی آزاد می‌کند. این امر خطراتی را هم برای اکوسیستم‌های آبی و هم برای سلامت انسان به همراه دارد. در واقع، رایج‌ترین آلاینده شیمیایی کشاورزی، نیترات، می‌تواند باعث “سندرم کودک آبی” شود که می‌تواند منجر به مرگ در نوزادان شود.

• باعث اپیدمی چاقی و بیماری مزمن شده است.

کشاورزی صنعتی عمدتاً محصولاتی تولید می‌کند که در طیف گسترده‌ای از غذاهای ارزان، پر کالری و به طور گسترده در دسترس استفاده می‌شود. در نتیجه، 60 درصد از کل انرژی رژیم غذایی فقط از سه محصول غلات – برنج، ذرت و گندم به دست می‌آید.

اگرچه این روش به طور موثری نسبت افرادی که از گرسنگی رنج می برند را کاهش داده است، اما این رویکرد مبتنی بر کالری به توصیه‌های تغذیه‌ای مانند مصرف میوه‌ها، سبزیجات و حبوبات ناکام است. محبوبیت غذاهای فرآوری شده، بسته‌بندی شده و آماده تقریباً در همه جوامع افزایش یافته است. چاقی نیز در سطح جهانی در حال افزایش است.

• اساساً با سلامت محیط در تضاد است.

در اوایل قرن بیستم، فرآیند هابر-بوش(Haber–Bosch process) از دما و فشار بسیار بالا برای استخراج نیتروژن از هوا، ترکیب آن با هیدروژن و تولید آمونیاک استفاده کرد. امروزه این پروسه اساس صنعت کودهای شیمیایی است. این امر عملاً فرآیند کوددهی خود طبیعت (خورشید، خاک‌های میکروبیوتیک سالم، چرخش محصول) را منسوخ کرد. امروزه، تولید آمونیاک 1 تا 2 درصد از کل انرژی جهان را مصرف می‌کند که حدود 1.5 درصد از کل انتشار دی‌اکسید‌کربن جهانی را تشکیل می‌دهد.